Hij kon tekenen als de beste, draaide zijn hand niet om voor het beschilderen van een tuinset en zette ondanks een leeg keukenkastje een viersterrenmaaltijd op tafel. Grappig, intelligent en de beste dj die ik ooit live aan het werk gezien heb. Hij barstte van het talent, maar was doodongelukkig.
Hij deed nauwelijks iets met al die kwaliteiten, maar verdoofde zijn gaven met drank en drugs. Zat thuis en ging steeds minder doen. Als ik hem aanspoorde iets met zijn teken- of schilderkunsten te doen, haalde hij zijn schouders op en rolde nog een shagje.
Pijn
Ik zag voor mijn ogen voltrekken wat er gebeurt als je talenten ongebruikt laat liggen. Hoe de zin in en van het leven verdwijnt. Hoe je vervolgens nog minder zin krijgt om iets te doen. Zelfs als ik er nu aan denk, voel ik mijn hart een beetje inkrimpen. Het doet pijn om die leegte bij iemand te voelen. Om te zien dat iemand niet kan kijken naar wat hem of haar blokkeert. Het voelt verdrietig dat ik juist hem niet kon helpen zijn eigen DNA te ontdekken.
Niet onder de grond
Ik ben ermee opgevoed – gebruik je potentieel, stop je talenten niet onder de grond, ontwikkel jezelf. Het was voor mij vanzelfsprekend dat te doen. Van dichtbij meemaken dat het ook anders kan, is achteraf gezien een enorme drive geweest in de ontwikkeling van ‘werken vanuit je DNA’.
Scheef lachje
Ook nu kom ik regelmatig mensen tegen die alles mee lijken te hebben – groot huis, leuk gezin, goede baan – maar die toch aangeven dat er ergens iets knaagt. Dat ze het eigenlijk anders zouden willen. En vaak volgt daar op dat het alleen nu even niet anders kan. ‘Zo zit de wereld niet in elkaar hè’, zeggen ze met een scheef lachje. Als eerst maar dit, of als eerst maar dat… Of tegen de tijd dat ik met pensioen ga… Op zo’n moment voel ik mijn hart weer een beetje inkrimpen. Ik geloof namelijk wél dat het anders kan. Dat je nu al kunt doen wat je leuk vindt, wat bij je past, waarbij je meer voldoening ervaart. Je hoeft niet te wachten tot je doodongelukkig bent, om er pas dan mee aan de slag te gaan. Het betekent dat je soms tegen (je eigen) vooroordelen aanloopt, dat je misschien een andere weg neemt dan verwacht. Of dat je je eigen angsten en blokkades onder ogen hebt te zien. Ja, maar het kan wel. Nu al.
