‘Wat zit daar toch voor een raar ding?’, dacht ik toen ik de planten op het balkon water gaf. Toen ik het wegveegde, besefte ik dat ik een fout beging. Een moord, om precies te zijn. Ik vermoordde de mogelijkheid van een vlinder. Dat ‘rare ding’ was een pop.
Het zette me ook aan het denken. Want hoe vaak gebeurt dit niet op een andere manier. Ideeën die een vroege dood sterven, plannen die nooit uitgevoerd worden, verlangens die niet uitgesproken worden. Want te raar, te gek, te ongemakkelijk, te confronterend. Hoeveel vlinders zien nooit het levenslicht, omdat we te snel zijn met oordeel en kritiek? Omdat we het idee geen tijd geven om te rijpen of zich te ontpoppen? Omdat we te bang zijn voor wat de plannen of verlangens teweeg zullen brengen, overhoop zullen gooien misschien.
Kans ontnemen
Als ik daaraan denk word ik net zo droevig als toen ik me realiseerde dat het een pop was die ik wegveegde. Want als we onze eigen ideeën, plannen en verlangens niet serieus nemen, ontnemen we onszelf de kans vleugels te ontwikkelen, boven onszelf uit te stijgen en nieuwe kanten van onszelf te ontdekken. En als we de ideeën van anderen niet serieus nemen, doen we hetzelfde bij hen. Hoe jammer is dat?
Juiste volgorde
Ieder idee, ieder plan en ieder verlangen heeft kritische vragen nodig. Maar eerst is er (een heleboel) verzorging, liefde en tijd nodig. Omdat een nieuw idee net zo kwetsbaar is als de vleugels van een vlinder. Bescherm je ideeën, plannen en verlangens tegen ruw gedrag en kies zorgvuldig het moment en de mensen met wie je je ideeën wilt delen om ze te laten groeien en vleugels te laten krijgen. Take care!
